"वाद"-ळ

मी, मी, माझे, माझे आणि फक्तच फक्त माझेच मुद्देे
ढिशुम, ढिशुम, लाथा, बुक्क्या, हे घे आणखी शाब्दिक गुद्दे
बोल ना साल्या शांत का, नाही का उत्तर गप्प का ?
तेव्हा तर खूप बोलत होतास, उत्तर दे ना चुप्प का ?
वादळ येऊन चाललं जातं, सोसाट्याचा घेऊन वारा
वादळ संपतं, वारा थकतो, स्वच्छ शांत होतो पारा
नजरेस उरतो मात्र मागे निरर्थक मुद्द्यांचा च गाळ
अन हळवं नात विनाकारण नाहक झालेलं शब्दबंबाळ
वादळाने शिकून सवरून थोडंसं शहाणं व्हायला हवं
वाऱ्यानेही डोळस होऊन तारतंम्याने पहायला हवं

सारंग कुसरे

सफ़रनामा - 2

Coffee संपल्यावर शर्वरी ने मला Wembley मध्ये अमित कडे drop केलं आणि ती तिच्या घरी म्हणजेच Hounslow ला गेली. अमित माझा मित्र cum office colleague. फरक इतकाच की तो कंपनी तर्फे long term visa वर आला होता आणि गेली दिड वर्ष London ला स्थायिक होता. London ला येण्या अगोदर त्यानेच मला तो जिथे shared accomodation मध्ये राहतो तिथला address दिला होता आणि थेट तिथेच यायला सांगितले होतं. माझी ही London ला यायची पहिलीच वेळ असल्यामुळे मीही जास्त चिकित्सा केली नाही. पण तिथे आल्यावर ती चिकित्सा मी करायला हवी होती असं हटकून वाटायला लागलं.

घर तीन मजली victorian style, typical जुन्या english पद्धतीचं होतं आणि ते एका गुजराती कुटुंबाने भाडे तत्त्वावर घेतलेलं होतं. तिथे ते कुटुंब पण राहत होतं आणि त्यांनी उरलेल्या रूम्स sub-let केल्या होत्या इंडियातून आलेल्या IT तील मंडळींसाठी. त्यामुळे एका खोलीत त्या गुजराती दीदी आणि त्यांचा संसार, including तिचा नवरा आणि लहान शाळेत जाणारा मुलगा आणि इतर खोल्यांमध्ये सगळे IT वाले ऐटित (?) राहत होते. अमित त्यांच्या पैकी एक आणि २ महिन्यांकरता मी देखील. माझी रूम सगळ्यात वरची असल्यामुळे माझ्या नशिबी त्रिकोणी छत होतं. अमित नी मला सगळ्या घराची ओळख करून दिली आणि kithchen आणि toilet-bath shared असल्यामुळे त्यातील नियम देखील समजावून सांगितले. मला तसं हे सगळं नवीन होतं आणि uncomfortable सुद्धा कारण मी तसा नेहेमी independent राहिलो होतो. म्हणुनच घरी आल्यापासून, आपल्या रूम मध्ये settle होई पर्यंत एक अस्वस्थता माझ्या मनात सारखी रेंगाळत होती. कदाचित नवीन देश, नवीन लोकं, नवीन जागा आणि त्यावर प्रवासाचा शीण याचा सार्वत्रिक परिणाम असेल बहुदा, असा विचार करून मी माझ्या प्रवासाच्या ब्यागा आवरायला घेतल्या.

प्रवासाच्या ब्यागा भरणे आणि नंतर त्या इप्सित स्थळी रिकाम्या करणे हे एक दिव्यच असतं. मी एकटा असल्यामुळे तसं माझं सामान इतकं नव्हतं पण पोरगं परदेशात चालला आहे म्हंटल्यावर आईने माझं सामान तीनपट वाढवलं होतं. चितळेंच्या बाकरवड्या, आंबा बर्फी, बेडेकर मेतकुट, खाकरे, maggie ची पाकिट आणि बरंच काही. मी सगळं सामान कपाटात नीट लावलं आणि आपले कपडे देखील व्यवस्थित लावून ठेवले. हे सगळं करता करता संध्याकाळ कधी झाली ते कळलंच नाही, थोडी भूक देखील लागायला सुरवात झालीच होती पण जेवायला अजून उशीर होता. मी बाकरवडी चं एक packet उघडलं आणि त्या खात खातचं अमित च्या रूम वर knock केलं.

त्याच्या रूम मध्ये शिरताच, चारपाच बाकरवड्या हातात घेत अमित ने विचारलं “झालास settle?”

“हो झालो, सगळं सामान लावलं आहे, थोडी भूक लागली म्हणून घरचं आणलेलं खात होतो. जेवणाला अजून किती वेळ आहे?” मी विचारलं

“अरे आज sunday, आज इथल्या dinner ला सुट्टी असते, आपण बाहेर जाऊ थोड्या वेळात जेवायला, you are ok right?”

“हो रे i am good फक्त i am wondering की तू इतके दिवस अश्या घरात का राहतो आहेस...i mean तुला अजून चांगले options मिळाले असते की?”

शेवटची बाकरवडी खात अमित म्हणाला, “नक्कीच मिळाले असते, पण मला हे ठीक आहे रे, स्वस्त आहे, कमी पैशात जेवण मिळतं आणि शिवाय i want to make as much money as i can while i am here...कोथरूड ला 3 bhk घेतला आहे त्याचे हफ्ते भरायचे आहेत आणि advance amount भरून लवकरात लवकर loan मुक्त व्हायचं आहे”

“इथे बाकीचे जे लोकं आहेत ते कुठले आहेत?”

“दोघं झणं Cognizant चे, त्यातला एक married आहे आणि बाकीचे दोघं TCS मुंबई चे आहेत”

“सगळ्यांसोबत without clashes घर share करणं होतं का?...नाही कारण प्रत्येकाच्या सवयी वेगळ्या, स्वभाव वेगळे, स्वच्छतेच्या व्याख्या वेगळ्या etc...engineering च्या hostle ची गोष्ट वेगळी होती पण आता…”

“प्रत्येकाचे आपापले अजेंडे आहेत...आपापल्या priorities आहेत” इतकं मोघम बोलून अमित ने विषय टाळला.

मी पण “dinner ला बाहेर जाताना मला सांग” असं म्हणत त्याचा निरोप घेतला आणि आपल्या रूम मध्ये आलो आणि बेड वर पडलो. Engineering च्या hostle चा विषय निघाल्यामुळे, मन एकदम १० वर्ष मागे गेलं आणि hostle च्या कडू गोड आठवणी मध्ये रमलं. First year च्या काही महिन्यातच hostle सोडून मी रूम वर आलो होतो. Hostle वरचं overall वातावरण, तिथलं ragging, अस्वच्छता, अतिशय निकृष्ट दर्ज्याचं जेवण या सगळ्यात मन जास्त काळ नाही रमलं. तसाही माझा स्वभाव थोडा introvert असल्याकारणानं माझं एकंदरीत तिथे जास्त कोणाशी जमलं नाही. Ragging विषयी माझ्या मनात अतोनात चीड. आणि त्याचाच त्या काळी hostle वर उच्छाद, आता सारखे कडक नियम त्या काळी नव्हते. Ragging नी तुमच्या personality ला नवीन वळण मिळतं, तुम्ही बोल्ड होता, तुम्ही so called professional world साठी तयार होता या विचारांच्या मी ठार विरोधात होतो. हे सगळं पाणी गरम करण्याच्या heater coil वर junior ला लघवी करायला सांगुन आणि त्याला अतोनात वेदना होताना पाहुन, हसून कसं काय साध्य होतं, हे मला कधीच कळलं नाही. माझ्या साठी हे सगळं अगदी अनाकलनीय होतं आणि आश्चर्य म्हणजे माझ्या सारखे विचार करणारे बोटावर मोजण्या इतके होते. एकदा ragging विषयी माझं hostle च्या student leader शी वाद झालं होता. Ragging ने leadership qualities develop होतात असं सांगणारा तो आज चाकण च्या mechanical workshop मध्ये lathe incharge म्हणुन काम करत असल्याचं कळलं तेव्हा त्याच्याशी परत जाऊन leadership and ragging वर चर्चा करण्याचा मला मोह झालां होता. Ragging झाल्यावर तुम्ही बोल्ड होता असं सांगणारा, professor ने “any questions?” विचारल्यावर साधं भरल्या वर्गात प्रश्न विचारायला घाबरायचा. Ragging च्या नावा खाली physical होऊन आमच्या एका मित्राच्या कानाचा पडदा देखील फाटला होता. अशी अनेक उधाहरण देऊन सुद्धा ragging ला support करणारे आणि आपली झाली आहे म्हणुन juniors ची घेणारे पाहुन मी ragging न होऊ देण्याचा आणि न घेण्याचा निर्णय घेतला होता. Ragging आणि hostle वरच्या पोरांचा रानटी वागणं बघून hostle सोडायचा मी निर्णय घेतला होता. रानटी म्हणजे किती रानटी त्याला काही सीमा नव्हती. आठ आठ दिवस अंघोळ न करणे, corridor मध्ये underwear वर फिरणे, पाहटे तीन वाजता junior ला कपडे धुवायला सांगणे, हे सगळं आणि अजून बरंच काही विकृत करायला लावण्यात आणि करण्यात hostle वरच्या पोरांना फार पुरुषार्थ वाटत होता. मला असं नेहेमी वाटत आला आहे की in that age सगळे FOMO चे शिकार असतात. FOMO म्हणजे fear of missing out. कदाचित असं वागलं तरच आपल्यालाही group मध्ये मान्यता मिळेल असं काहीसं उपरं feeling. म्हणुन आपणही तसं काहीसं so called “manly” “macho” केलं तर आपल्याला ही सगळे मानतील, i will be accepted in the group, असे काहीसे विचार. नशिबाने माझं तसं काही झालं नाही आणि मी त्या पासुन चार हात लांब राहिलो. Hostle life चे गोडवे गाणारे सिनेमे आणि कादंबऱ्या वाचल्या की त्यांना ही पण बाजू include करा असं सांगण्याचा मोह होतो.

रूमच्या दारावर टक टक झाली आणि मी भानावर आलो, अमित ने मला dinner साठी बोलावलं होतं. आम्ही wembley मधल्या एका Indian restaurant मध्ये भरपेट जेवलो. तेव्हा अमित ने मला आमच्या घराच्या मालकिणीविषयी म्हणजेच उषा दीदी आणि त्यांच्या परिवाराबद्दल सांगितलं. उषा दीदी घरातल्या रूम्स sub-let करून आणि तिचा नवरा जिग्नेश plumbing ची कामं करून आपला उदरनिर्वाह करतात, हे सगळं ऐकुन मी तर चाटच पडलो. Foreign ला आणि त्यातही UK ला राहणारे भारतीय म्हणजे उच्चशिक्षित किवा खुप पैसेवाले असतात, माझ्या या समजुतीला पुर्ण तडा गेला होता. त्याने असेच अजून अनेक interesting आणि shocking गोष्ठी माझ्या London च्या पहिल्याच रात्री सांगितल्या आणि मी अचंभित झालो. टच्च जेवण झाल्यामुळे अमित ने मला पान खाणार का म्हणुन विचारले आणि आम्ही London मध्ये भारतीय कलकत्ता मिठा खाल्लं आणि रूम वर येऊन मी शांत झोपी गेलो.

बरोबर 6 ला alarm वाजला पण मी jet lag मुळे २ तास आधीच उठलो होतो आणि शेजारच्या रूम मधल्या TCS च्या गणेश चे घोरणे ऐकत बेडवर पडलो होतो. सकाळी उठून kitchen मध्ये जाऊन चहा बनवला आणि breakfast म्हणुन corn flakes खाल्ले. Fresh झालो आणि office जा जाण्यासाठी wembley park station कडे पायी निघालो. हवेत मस्त गारवा होता, वातावरणही मस्त होतं पण मी जिथे राहायला आलो होतो तिथली overall arrangement, shared kitchen, shared toilet आणि तिथली questionable (अ)स्वच्छता बघुन मनात सारखं वाटत होतं की राहण्याची अजून better व्यवस्था झाली तर i will be more lively आणि मी इथला stay पण चांगला enjoy करू शकील. हा विचार डोक्यात चालू असतानाच phone वर message tone वाजला आणि बघतो तर शर्वरी चा message, “Good morning !! lunch ला भेट.” चालत चालतचं “ok, call करतो साडे बारा ला” असं म्हणुन मी reply केला आणि Wembley park या tube station वर आलो.

मुंबई ची जशी local तशी London ची tube. इतकं साधर्म्य सोडलं तर बाकी काहिच साधर्म्य नव्हतं. Tube छान टुमदार होती, स्वच्छ होती, गर्दी होती नाही म्हणायला, पण मुंबई इतकी नक्कीच नव्हती. Wembley park ते Great portland street असा माझा प्रवास होता. सुरवातीला वाटलं होतं की सगळीकडे कसं जावं, कोणती train पकडावी, सगळं विचारावं लागेल पण station वर येताच tube map हाती घेतला आणि सगळं सोपं झालं. Station वर सगळीकडे स्पष्ट लिहिलेलं होतं कोणती tube कुठल्या मार्गे जाते ते, त्या मुळे गोंधळायला कमी झालं. शिवाय तिथले कर्मचारी देखील होते, tube चे, अडलं तर काही विचारायला. मी South-bound metropolitan line पकडुन Great portland street ला जायला निघालो. खुप गम्मत वाटत होती आणि मजाही येत होती. Tube मध्ये चढलो तेव्हा बसायला जागा नव्हती त्या मुळे उभाच होतो पण मी जिथे उभा होतो त्या पासुन दूर एक जागा रिकामी झाली पुढल्या station ला. पण त्या समोर उभ्या असलेल्या माणसाला कदाचित बसायचं नव्हतं म्हणुन त्याने मला ती offer केली. मला आश्चर्याचा सुखद धक्का बसला. त्या माणसाला thanks म्हणुन मी जागेवर बसलो.

मार्क नी मला office च्या दारावर receive केलं आणि office ची थोडी माहिती जसं की माझी जागा, toilets, canteen सगळं दाखवलं आणि मी कामाला सुरवात केली.पहिलाच दिवस असल्याकारणाने आज तसं pressure कमी होतं. मी थोडा settle झाल्यावर मार्क ने माझी इतर team members शी ओळख करून दिली आणि कामासंबंधी काही instructions दिल्या. मी घड्याळ बघितलं तेव्हा सव्वा बारा झाले होते. वेळ भराभर गेला होता अगदी नकळत. बरोबर साडे बाराला मी शर्वरी ला जवळच्या Turkish restaurant वर भेटलो.

"खूप वेळेचा आला आहेस?"

"नाही ग आताच आलो...चल पटकन order देऊ खुप भूक लागली आहे"

बोलता बोलता आम्ही Turkish restaurant च्या दाराशी आलो. Table for two, असं काहीसं तिनं waiter ला सांगितलं आणि waiter लगेच आम्हाला आमच्या table पाशी घेऊन गेला.

"So शेखर, what's your first impression of London?"

"मस्त आताशा येऊन अजून 24 तास देखील नाही झाले…छान तर वाटतच आहे पण तरीही..."

“काय झालं?”

“काही नाही गं...जिथे मी थांबलो आहे सध्या...i kind of didnt like that place”

“का रे”

“काही नाही गं...मी इतर मुलांसारखा सिनेमात किवां हल्ली web series मध्ये दाखवतात तसा bachelor नाही, माझ्या काही स्वतःच्या राहण्याच्या किमान requirements आहेत, मग त्यात स्वच्छता, privacy आणि थोडी you know शांतता असावी अशी माझी अपेक्षा आहे...”

“तू इथे येण्या अगोदर तुझ्या colleague शी सविस्तर बोलला नव्हता का जागेविषयी?”

“नाही ना तोच तर घोळ झाला”

“Let me see मी जिथे राहते Hounslow ला, त्या भागात काही single paying guest चे options आहेत का?”

शर्वरी च्या घराजवळ राहायला मिळणार या कल्पनेनेच माझ्या मनाला उभारी आली होती आणि जेवण एकदम tasty लागू लागलं. मी तिला खुप excite झाल्याचं नाही दाखवत, “बघ यार काही तरी, it would really be good” इतकंच म्हणालो. पण माझ्या चेहऱ्यावर काही लपून राहत नाही हे बहुदा तिला ठाऊक होतं. तिने नुसतं डाव्या हाताने डाव्या कानावरचे केस मागे करत, मंद हसत, “I will let you know soon” इतकंच म्हंटल आणि आम्ही जेवण संपवून आपापल्या office कडे मोर्चा वळवला..!!

(क्रमशः)

सारंग कुसरे

सफ़रनामा - 1

आज नेहेमीपेक्षा मी लवकरच ऑफिस ला आलो आणि आपल्या cubicle मध्ये जाऊन काल अपूर्ण राहिलेल्या code वर काम करू लागलो. सकाळी एक तासभर आधी ऑफिस ला आल्यामुळे सगळीकडे साम सुम होती. त्यामुळे मला आपल्या कामात चागलंचं concentrate करता येत होतं. पावणे नऊ च्या सुमारास कंपनी बसेस आवारात आल्या आणि सगळीकडे लोकांच्या बोलण्याचा, आपल्या गळ्यातलं कार्ड swipe करण्याचा आवाज येऊ लागला. मी भानावर आलो आणि जागेवरच आपल्या सर्वांगाला आळोखे पिळोखे दिले. माझ्या cubicle मधले बाकीचे तिघेही आता आले होते. सरावाचं good morning, hi, hello झालं आणि प्रत्येकाने आपापले laptop नावापुरतं लावले. सोहम laptop चा password type करता करता मला म्हणाला “काय शेखर आज लवकर ?? कालच्या call मुळे नीट झोपला नाहीस वाटतं. अरे नको घेउस इतकं tension, presentation ला अजून वेळ आहे”. मी नुसतंच smile केलं आणि म्हंटल “अरे तसं नाही रे पण तिकडे जायच्या आधी काही तरी concrete develop करून झालं की तिकडे load येणार नाही”

“तिकडे” जातोय म्हटल्या बरोबर एव्हाना सोहम सोबत, मानसी आणि मीरा चे पण कान टवकारले. मानसी म्हणाली “म्हणजे visa वगैरे पण झाला?”

“अगं म्हणजे काय, मी उगाचच इथे मरतोय का? निघायचं आहे मला weekend ला…”

त्यावर मीरा ने प्राश्नांचा भडीमार केला “US office ला की UK office ला? किती दिवस? flight कोणती? कोणत्या visa वर ?”

मी देखील त्याचं sequence ने मीरा ला उत्तरं दिली, “ London, UK, २ महिने, British airways, Business visa”

सगळे माझ्या revolving chair भोवती गोळा झाले.

“२ महिने म्हणजे मजाच की रे” सोहम म्हणाला “बऱ्या पैकी फिरून होईल तुझं”

त्यावर मीरा म्हणाली “ ओ सर तो फिरायला नाही onsite चालला आहे, pressure ही तितकंच असणार. मला आता कळतंय तू onsite ला गेलेला project scrap का झाला ते, बसला असशील नुसता फिरत”

हसतच मानसी ने मीरा ला टाळी दिली आणि सोहम ला म्हणाली, “मग आता next tour कुठे??”

“come on मानसी मीरा, जसं काही मला माहीतच नाही onsite ला किती काम असत आणि किती नाही ते, anyways तू एकटा आहेस की आणखी कुणी येतंय तुझ्या बरोबर?”

“नाही नं यार सोहम तोच तर वांदा झाला आहे, माझा PM , तो जाड्या, म्हणतोय की आधी तू जा, POC दाखव आणि मग १-२ लोकं तुला assist करायला पाठवतो, ते ही जर client नी budget approve केलं तर”

“म्हणजे मग नक्कीच मान-पाठ मोडेस्तोवर काम असणार” सोहम म्हणाला

“का रे शर्वरी ला सांगितलस का की तू तिथे येतो आहेस म्हणुन?” मीरा म्हणाली

“नाही मीरा अजून पर्यंत नाही आणि मी सांगणार देखील नाही...let it be a surprise for her. बाकीच्यानीही कृपा करून तिला सांगू नका.”

मीरा आणि मानसी सोहम च्या कानात काही तरी कुजबुजल्या आणि तिघांनीही एका सुरात मला पार्टी मागितली आणि तीही lunch ची.

मी office चं काम संपवून रात्री उशिरा घरी आलो. आई माझ्यासाठी जेवायची थांबली होती. आम्ही दोघंही जेवायला बसलो. “दोन महिने म्हणजे दोनच ना रे, की वाढू शकतात?” आई ने विचारले.

“हो दोनच म्हंटल आहे, बघू पुढे काय होतं ते”

“मी काय म्हणते शेखर, तू तिथून परत आलास की जी दोन तीन स्थळं मला सांगून आली आहेत ती एकदा नजरे खालून घालशील का ? त्यातली जी पसंत करशील तिथे आपण पुढाकार घेऊ, पण बाळा मला आता वाटतंय की तू settle व्हावस?”

“आई परत तोच topic, तुम्हाला जरी मी stable झाल्यासारखा वाटत असलो तरीही अजून मला तसं काही नाही वाटत...”

“असं कसं म्हणतोस तू, चांगला engineer झालं आहेस, ४-५ वर्षांचा experience झाला आहे, स्वतःचा flat आहे, गाडी आहे, लग्न करण्यासाठी जे जे हवं ते सगळं आहेच की ..”

“अगं हो पण माझी settle होण्याची व्याख्या वेगळी आहे...मला असं अनोळखी मुलीशी नुसता फोटो बघून लग्न नाही करायचं आहे ...म्हणुन म्हणतो मला थोडा वेळ दे”

“office मधल्या मीरा, मानसी, शर्वरी पैकी तर कुणी नाही नं?” आईने डोळे मिचकावत मला विचारले

“काही ही काय आई. मी वेळ आली की तुलाच पहिले येऊन सांगील...मग तर झालं”

“देव करो आणि ती वेळ लवकरच येवो”

जेवण झाल्यावर मी आपला laptop काढून काम करू लागलो, तेवढ्यात बाबा तिथे आले आणि म्हणाले .. “काय मग केव्हा निघताय london ला?”

“बाबा या शनिवारची पाहते ३ वाजता ची flight आहे”

“व्यवस्थित जा आणि लवकर परत या. इथे आल्यावर, आई जसं म्हणाली, तसं आणखी अजून बरीच महत्वाची कामं उरकायची आहेत”

“बाबा आता you don’t start again...”

“अरे बरोबरच म्हणाली ती, काय चुकलं तिचं”

विषय संपवायचा म्हणुन मी देखील “ओके ओके” करतच तिथून काढता पाय घेतला आणि आपल्या रूम मध्ये येऊन काम करू लागलो. काम संपायला रात्रीचे ११ वाजले होते. laptop बंद केला आणि बेड वर आडवा झालो. शनिवारी london ला जायच्या विचारानं तसा excite तर झालो होतोच पण त्याही पेक्षा तिथे शर्वरी ची भेट होणार या feeling न तर आणखीनच. शर्वरी चा विचार येताच हात लांब करून table वर charging ला लावलेला फोन घेतला आणि तिच्या facebook profile वर गेलो. जग खरंच छोटं झालं आहे, छोट्या पेक्षाही instant झालं आहे. कुणाची नुसती आठवण येताच आज आपण क्षणाचा ही विलंब नं करता त्या व्यक्तीशी face to face बोलू शकतो, त्या व्यक्ती बद्दल माहिती घेऊ शकतो, त्या व्यक्ती चे fotos पाहू शकतो. शर्वरी ला कल्पना ही नसेल मी आत्ता तिचे फोटो इथे भारतात बघत असेल म्हणुन.

शर्वरी आणि माझी पहिली भेट office मधेच झाली. तीही माझ्यासारखीच तिच्या college campus मध्ये select झालेली. सुरवातीचं training संपल्यावर आम्हाला same project मिळाला. project वर काम करता करता सोहम, मीरा, मानसी, मी आणि शर्वरी आमची मस्त गट्टी जमली. त्यातही माझी आणि शर्वरी ची जरा जास्तच. शर्वरी म्हणायला गेलं तर modern आणि तरीही घरंदाज, काहीशी outspoken पण तरीही introvert, प्रत्येक विषयाकडे बघण्याची तिची दृष्टी आमच्या सगळ्यांपेक्षा निराळी, out of box..! तिचंही सगळ्या group मध्ये इतरांपेक्षा माझ्याशी जास्त पटायचं. पण हे सगळं मैत्री पुरतंच, त्या पलीकडे काहिच नाही. I mean मला देखील असं कधी वाटलं नाही आणि तिने देखील असं कधी भासवलं नाही. मात्र ८ महिन्यांपूर्वी जेव्हा ती एका दुसऱ्या project निमित्त london ला गेली, त्या नंतर मला, माझ्या रोजच्या routine ला, माझ्या विचारांना, थोडी अपूर्णता जाणवू लागली. तसा virtual touch होताच, आहेच. आमचा सगळ्यांचा whatsapp group आहे, सगळे facebook वर connected आहोत. पण तरीही कुठे तरी पोकळी जाणवू लागली. आता परत ती पोकळी, काही दिवसांसाठी का होईना, पण भरून निघणार म्हंटल्यावर मनाला एक वेगळीच उभारी आली होती, एकूणच छान वाटत होतं. गालातल्या गालात हसतच मी तिचे बरेच से फोटो बघितले आणि तिची london ला भेट होईल या गोड विचारानेच झोपी गेलो.

अखेरीस london ला जाण्याच्या आधल्या दिवशी मी office ला सगळे approvals, air-ticket, currency घ्यायला गेलो. एकानंतर एक सगळी कामं झाली आणि मी मीरा, मानसी आणि सोहम चा निरोप घेऊन माझ्या PM ची म्हणजेच प्रदिप ची भेट घ्यायला गेलो.

“झाली का सगळी तयारी, केव्हा उद्याच निघतो आहेस ना?”

“बरोबर साडे दहा तासांनंतर” मी हसतच म्हणालो

“happy journey आणि हो तिथे पोचला की मार्क शी discuss करून CRP meeting च्या confirm dates कळवशील”

“thanks, नक्की कळवतो. I think, मार्क ला नक्की आवडेल आपलं proposal, lets hope for the best”

“शेखर we have to bring as much business from DAN as possible”

“yes प्रदिप, no worries”

कंपनीत सगळ्यांचे निरोप घेऊन झाले आणि मी घरी आलो. सगळ्या तयारी वर एक finishing touch दिला. नंतर बाबा आणि मी कोपऱ्यावरच्या किराण्याच्या दुकानात जाऊन baggage चे वजन करून आलो. सगळे within limits होते. आईने दिलेले पराठे मी वरच्या cabin bag मध्ये ठेवले. बाकी इतर खायचं सगळं check in मध्ये. सगळी तयारी झाली होती. कुणाच्या तरी सांगण्यावरून सोबत एक मग्गा देखील घेतला होता, तिथे toilet मध्ये नसतो म्हणुन आणि spray देखील नसतो म्हणुन. सगळी तयारी झाली आणि रात्री ९.३० च्या सुमारास taxi दारात येऊन उभी झाली. पोरगा पहिल्यांदा परदेशी इतक्या दिवसांकरता चालला आहे म्हंटल्यावर बाबांचा ऊर भरून आला होता आणि आई ला आनंदापेक्षा काळजीच जास्त वाटत होती. आईच ती, त्या मुळे हे सगळं अगदी स्वाभाविक होतं. नाही म्हणायला मी ही थोडा emotional झालो होतोच. अतिशय आनंदी, काळजीयुक्त आणि तरीही थोड्या दु:खी अश्या मिश्र वातावरणात माझ्या लंडन वारीला सुरवात झाली होती.

एकदाची taxi हलली आणि मी डोळे पुसत पण हसतच आई बाबांचा निरोप घेतला. taxi पुण्याच्या बाहेर पडे पर्यंत मी मधुन मधुन डोळ्याला रुमाल लावत होतो. taxi driver, नारायण, माझ्याकडे rear view mirror मधुन थोड्या थोड्या वेळाने बघत होता. न राहून त्याने विचारलंच, “साहेब...कुठं चाल्ले?”

“london ला”

“london ला चाल्ले, साहजिकच आई बापाला काळजी वाटणारच. तुम्ही इतकं लावून नका घेऊ, पुढल्या food mall ला फक्कड चहा प्या बरं वाटल”

मी नुसतंच “हssम” म्हंटल

taxi मुंबई पुणे highway ला लागली आणि मी थोडा स्थिरावलो. कार च्या बाहेरची हिरवळ बघत, गाणी ऐकत पहिला food mall कधी आला ते कळलं देखील नाही. food mall ला चहा घेतला आणि नारायण सोबत थोड्या गप्पा केल्या. गप्पांच्या ओघात त्याने मला सांगितलं त्याचा मुलगा singapore ला असल्याचं. तिथे तो गेल्यावर झालेल्या गमती जमती देखील अगदी मनमोकळेपणाने सांगितल्या. मी आधी singapore ला गेलो असल्यानं तो काय सांगत होता त्याच्याशी मी अगदी व्यवस्थित relate करू शकत होतो. एकंदर food mall च्या चहा break नं माझं मन थोडं हलकं झालं. आम्ही परत मुंबई airport च्या दिशेने मार्गस्थ झालो.

कुठलाही प्रवास असला की मी अगदी हटकून सहप्रवाश्या बरोबर नाही तर driver बरोबर तरी संवाद साधतोच. म्हणजे सुरवात तर नक्की करतोच, पुढचा response देत असेल तर ठीक नाही दिलं तरीही ठीक पण प्रयत्न तर मी करतोच. मला असं पुर्ण वेळ शांततेत प्रवास करताच येत नाही. शिवाय आपण थोडं मोकळं व्हायला लागलो की समोरचा देखील मोकळा होतो, गप्पा होतात विचारांची देवाण घेवाण होते आणि माझं हा नेहेमीचा अनुभव आहे की अश्या गप्पांमधून नवीन pointers मिळत जातात. माणसं अनोळखी माणसांकडे बरेचदा असं काही बोलून जातात जे ते त्यांच्या सख्यांकडे देखील कधीही बोलणार नाही. त्याचही कारण असतं, कारण इथे तो माणूस परत भेटण्याची शाश्वती नसते, दुसरा माणूस मनातल्या या खोल भावनांचा फायदा घेण्याचा संभव नसतो आणि याने एकंदरीत मन हलकं होतं.

office च्या कामानिमित्त जरीही मी पहिल्यांदा देशाबाहेर चाललो असलो तरीही tourism म्हणुन मी बऱ्यापैकी फिरलो होतो, देशात आणि देशाबहरे देखील. आणि प्रत्येक वेळेला हटकून taxi driver शी तर नक्कीच संवाद साधला होता. प्रत्येकाची एक कहाणी, प्रत्येकाचे काही life changing events, प्रत्येकाच्या individual insecurities. मागे एकदा मुंबई airport वरून पुण्याकडे येताना केतन नावाच्या driver नी मला त्याची अख्खी कहाणी सांगितली ३ तासात. त्याचे struggles, त्याचे failures आणि त्यामुळे life कडे बघण्याचा त्याचा overall दृष्टीकोन. खुप मस्त वाटलं होतं त्याच्याशी बोलून. केतन छान drawing काढतो आणि त्याला वाचनाची आवड आहे हे त्याने सांगितल्यावर मला त्याचं विशेष कौतुक वाटलं. पुण्याला पोचल्यावर त्याने मला त्याच्या cabin मध्ये “श्रीमान योगी” ठेवल्याचं दाखवलं आणि म्हणाला की free असेल तेव्हा तो ते वाचतो, शिवाय त्याचं sketch book देखील दाखवलं. असे अजून अनेक किस्से आठवत आणि नारायण बरोबर गप्पा करत करत वेळ कसा गेला ते कळलंच नाही. आम्ही अखेरीस मुंबई airport वर आलो. मी नारायणला tip आणि शुभेच्छा दिल्या आणि मी check-in counter कडे आपला मोर्चा वळवला.

“may i have your passport and ticket please??” BA च्या counter वरच्या attendant ने मला विचारले.

“i already have checked in online, just need to drop the baggage”

“Ok, Mr Shekhar, how many bags you would like to check in”

“just one check in and one cabin”

“here is your boarding pass and passport, have a happy and safe flight”

“thanks”

मी पुढे security आणि emigration formalities उरकल्या आणि आपल्या flight ची वाट बघत बसलो. airport वरचं वातावरण मला तसं नवं नव्हतंच आणि म्हणुनच मी आतून अगदी शांत आणि निवांत होतो. पण असं असलं तरीही मला नेहेमीच या वातावरणाची इतकी गम्मत वाटत आली आहे. बऱ्या पैकी रोजच्या जगण्यापासून खूप लांबचं जग इथे अनुभवायला मिळतं. एक वेगळंच कृत्रिम, plastic जग. माझा observation करण्यात छान वेळ चालला होता आणि थोड्याच वेळात boarding ची announcement झाली आणि मी, air hostess वर एक ठरलेलं कृत्रिम हास्य फेकून, एकदाचा विमानात येऊन आपल्या जागेवर बसलो.

Flight london ला land झाली आणि मी terminal 5 वरून आपलं सामान ढकलत arrivals gate च्या बाहेर आलो. माझ्या ध्यानी मनी ही नसताना मला receive करायला शर्वरी आली होती. I was wondestruck and extremely happy at the same time.

"Welcome to London Shekhar" माझ्या हातात बुके देत शर्वरी म्हणाली.

"Thank you for this pleasant surprise...माझ्या साठी हे फारच unexpected आहे"

"Compliment manasi and meera for that"

"या लोकांच्या काहीच पोटात राहत नाही... anyways पण मला खरच छान वाटलं...thanks again शर्वरी"

"No worries... थकला असशील, coffee?”

"चालेल"

आम्ही terminal 5 च्या coasta coffee मध्ये coffee घेतली. बऱ्याच दिवसानंतर प्रत्यक्ष भेट होत आल्यामुळे आणि ती देखील इतक्या अनपेक्षीत पणे, त्या मुळे coffee कडू असून देखील अल्लाहाद दायक वाटत होती.

"कसा आहेस शेखर, howz life आणि project काय म्हणतोय?"

"Life cool आणि project hot"

"म्हणजे ideal आहे...life कूलच हवं"

"तू काय म्हणतेस? London काय म्हणतंय?

"मी मजेत आणि london बद्दल कुणी काय बोलावं, ते आपल्या धुंदीत"

"मी “माझं लंडन” आणलं आहे मीना प्रभूचं. लंडन ला यायचं कळल्या बरोबर मी आधी जाऊन ते विकत घेऊन आलो. हे पुस्तक आणि तू, शर्वरी बरं झालं यार तू इथे आहेस ते, हे दोन महिने तरी मजेत जातील"

"Yes...आपण भरपूर धमाल करू...मला आता London पाठ झालं आहे...I will happily be your guide"

(क्रमशः)

सारंग कुसरे