Meditation हा एक असा प्रकार आहे की तो मला अजुन तरी 0.1 percent देखिल जमलेला नाही. To be really honest, प्रयत्न भरपुर केले आहे आधी...अजुनही करतो आहे कधी कधी. त्या बद्दल चे वाचन पण केले (Paul Brunton, बाबा रामदेव आणि इतर). अनेक जाणकार लोकांशी discussions पण केले पण तरीही त्याची किल्ली काही हाती लागली नाही. ती तशी इतक्या सहजा-सहजी हाती लागणार देखील नाही कारण ती विद्या चं तितकी patiently आणि determination नि आत्मसात करावी लागते. त्या मार्गावर आहे खरा पण उजेड कधी पडेल याची काही कल्पना नाही अजुन. Mediation चाच एक प्रकार म्हणजे माळ ओढणे. ते ही करून पाहिलं पण अजुन काही यश नाही. पण एक मात्र खरं की, अगदी छानचं, fresh वाटलं जितक्यांदा ही ते केलं तितक्यांदा. मात्र या सगळ्या वाचण्याच्या, discussions चा, थोड्या practice चं एक byproduct निघालं आणि ते म्हणजे ही कविता.

ही कविता म्हणजे ध्यान-धारणेला लागलेल्या माणसाची journey आहे, सुरवातीपासून तो समाधिस्त अवस्थेला पोच्ल्यापर्यंतची. कवितेचं नाव हत्ती आणि माहुत. इथे हत्ती म्हणजे आपलं मन आणि माहुत म्हणजे आपण स्वतः. जसं माहुत हत्तीच्या कानाला स्पर्श करून हत्तीला control करतो, guide करतो, त्याच प्रमाणे आपण आपल्या मनाला ध्यान-धारणेच्या वाटेत guide करू शकतो. ती वाट सुरवातीला खुप कठीण आणि impossible वाटेल पण जर तो momentum कायम ठेऊन जर पुढे जात राहिलो तर मात्र नंतर नंतर कमी प्रयत्नात देखील त्या समाधिस्त शांततेत जाता येऊ शकतं. या कवितेत 108 चा जो reference आहे तो माळे मध्ये 108 मणी असतात त्याचा आहे. इतक्या प्रस्तावनेनंतर आता कविताच present करतो आणि आशा करतो की माझं  ही कधी तरी चौपन व्हायच्या आत स्तिरतेचं कुलुप उघडेल...प्रयत्न सुरु आहेतच...बघु!

हत्ती आणि माहुत

एकशे आठ तर झाले पण अचूक नेम काही लागला नाही
आणि माहुताच्या मनाप्रमाणे गज काही वागला नाही…
शुन्यातल्या स्थिरतेची वाट काही सोपी नाही
येईल काबुत आज न उद्या गज काही इतका कोपी नाही…
प्रयत्ने वाळुचे कण रगडिता तेलही गळते
हळू हळू का होईना पण गजास माहुताची भाषा कळते…
आताशा तर चौपन व्हायच्या आताच स्थिरतेचे कुलुप उगडते
अन कर्णस्पर्ष न होता देखील गजास माहुताची भाषा कळते…

सारंग कुसरे